Tek bir küresel hükümet olarak İmam liderliğindeki: inkarcı Al Suud. Herkes bunu biliyor çünkü Ve elbette, bu, çok önemli değil! Ama Şiilere, ya da Şii yetkilileri ve liderler ve yetkililer arasında fikrinin savunucuları, bu dikkat çekicidir. Birçok insan için mümkündür, itiraf sözleriyle İmam Mehdi küresel yönetişim, ama onlar başka bir kelime ile inkar! Dini retorik ya da felsefi esaslara göre, herhangi bir olay kaybetmeyin, farkında felsefe, bu kademeli olduğunu. Zaman ve yer o zaman, tabii ki, bu noktada olmalı ve yere veya taşımak ve değişmez olduğu, bu mümkün değildir. Kendi hukukunu vardır çünkü. Yerçekimi kanunu gibi tüm düzgündür. Vakum dışında, yani burada hava, hayır yaratıklar! Hükümetin uluslararası birim atık olamaz. Bu başlamalı Birliği ülkeleri, tek bayrak altında, sonunda tüm dünyayı büyüdüm ve bir lider olmak. uluslararası single üstünlüğünün kurulması, kademeli ön olmalıdır. Düzenlemelerin gelişi önemsemeliyiz önce. Örneğin, merkezi bir ülke için, daha sonra diğer ülkelerin tüm ülkelerin biraz olması için, kaynaştırmak için, orada düşünmek. Şii hilal tasarım ya da İttifak Şii ülkelerde ya da hepsi aynı yönde hareket, dört başkenti Tahran takip ve teoriyi reddediyor yalanladı: dünya devleti. Şii Hilal il veya şehir, sadece birkaç değil. Şimdi herkes tarafından kabul demokrasi kanuna göre, 14 ülke Şii vardır. İran, Azerbaycan, Bahreyn, Lübnan, Irak, Suriye, Pakistan, Türkiye, Suudi Arabistan, Yemen, Kuveyt, Katar, Birleşik Arap Emirlikleri ve Umman, tüm Şii çoğunluğu oluşturuyor. Hükümet değil Şiiler elinde bazıları, yapılan rağmen. Bahreyn, örneğin İran, Fars ve Şiilerin yüzde 90 olmasına rağmen (İran'ın 14 ilde, çünkü yakın zamana kadar), şiddetle karşı çıkmıştır kural, söyledi. 5 İran, Yemen, Irak, Suriye ve Lübnan, Şii çoğunluk ve Şii üstünlüğü, ama çoğunluk Alavi Türkiye, Azerbaycan ve Pakistan, çoğunluk Şii, ancak laik hükümetler. Bahreyn, Kuveyt, Katar ve Birleşik Arap Emirlikleri, ancak çoğunluk Şii hükümeti Vahabi vardır. Afganistan ve Umman'ın ılımlı hükümet. Ancak, bizim bakış Suudi Şii çoğunluk, ama acımasız ve kanlı, bu izolasyon olduğunu. Bu gösteriyor: Eğer demokrasi 15 ülkeden ilkelerini bırakırsanız, kural Şii ve Şii hükümet sınırları yoktur olmalıdır. Bu akıllıca bir hareket değildir ve reddeder olma nedeniyle sınırına konuşun. Ve değişiklikleri kabul ve sınırları değişen bu ihtiyaçlar biri değildir. Bu imam gelirse doğaldır ve bir gecede sınırı almak istiyor, tüm dünyanın orduları kendisine karşı seferber edilmektedir! Ve büyük bir felaket olur. Dünyada askeri görev Çünkü sınırları korumak ve değişim kendi ülkelerini harita engeller. Biz söyleyebiliriz: İmam federal hükümet yarattı! Bu, aynı sınırlar tüm ülkelerin yanı sıra orduları, sadece İmam Mehdi olarak, Birleşmiş Milletler başkanı kalması anlamına gelir? Ya da gelip onun sihirli ordularını bastırmak için, kendi zamanına kadar bekleyin! Yalan yere yemin etmek. Ben onları okumak? Ben kuvvet Başkanı oku yemin birlikte parlamento ve hükümetler, sınırları davet tutmak için yemin unutmak. durum daha da karmaşıktır. Hatta öğretmenler, onların yeminlerini kırmak gerekir. Öğretmen edebi sınırların koruyucusu yemin ve anadil özen ve Kuran dilinin yayılmasına, kültürel pusu okumak karşı çıkıyorlar.
چه کسی منکر: حکومت واحد جهانی اسلام است؟
آل سعود از بزرگترین منکران: حکومت واحد جهانی، به رهبری امام زمان ع می باشد. و البته، این چندان مهم نیست، زیرا همه آن را می دانند! ولی وابستگان به این تفکر دربین شیعیان، و یا حتی مراجع و رهبران و مسئولان شیعه، موضوع را قابل تامل می کند. زیراممکن است خیلی ها، به حکومت جهانی امام مهدی، در کلام اعتراف کنند، ولی با کلام دیگری آن را تکذیب کنند!
علمای کلام یا فلاسفه میدانند که :بنابر اصول فلسفی، هیچ حادثه ای دفعی نیست، بلکه تدریجی است. یعنی زمان و مکان در ان لحاظ می شود، البته در حوزه هایی که: زمان و مکان یا حرکت و تغییر نیست، ممکن است اینطور نباشد. زیرا آنجا قانون خاص خود را دارد. همانطور که قانون جاذبه برای همه یکنواخت است. الا برای خلا، یعنی جایی که در ان نه هوا هست، نه موجودات !
بنابر این حکومت واحد جهانی هم، نمیتواند دفعی باشد. بلکه اتحاد کشورها باید از جایی شروع شود، رشد پیدا کند تا در نهایت ،همه جهان، تحت یک پرچم، و یک رهبر قرار بگیرد. لذا ایجاد حکومت واحد جهانی هم، تدریجی است، باید مقدمات ان ایجاد شود. و این مقدمات قبل از ظهور باید خود رانشان دهد. مثلا یک کشور مرکزی، برای این تفکر بوجود آید، بعد کشور های دیگر به آن پیوند بخورند، تا کم کم همه کشورها یکی شوند.
بنابر این طرح هلال شیعی یا: اتحاد کشورهای شیعه، و یا تبعیت چهار پایتخت از تهران، همه در مسیر همین حرکت هستند، و تکذیب آن تکذیب تئوری: حکومت واحد جهانی است. البته هلال شیعی فقط مربوط به چند استان یا شهر نمی شود. در حال حاضر براساس: قانون دموکراسی مورد قبول همه، 14 کشور شیعه وجود دارد.
ایران ، جمهوری آذربایجان ، بحرین ، لبنان ، عراق، سوریه، پاکستان ، ترکیه، عربستان، یمن، کویت، قطر، امارات و عمان همه دارای اکثریت شیعه هستند. گرچه حکومت برخی از آنها، در دست شیعیان نیست . مثلا بحرین که با وجود90درصد ایرانی، فارس زبان و شیعه (چون تا چندی پیش استان 14 ایران بود)، دارای حاکمیت به شدت مخالف هستند .
5 کشور ایران و یمن ، عراق و سوریه و لبنان، هم، دارای اکثریت شیعه و هم، حاکمیت شیعه هستند، اما ترکیه دارای اکثریت علوی، آذربایجان و پاکستان ،دارای اکثریت شیعه، ولی حکومت های لائیک هستند. کشورهای بحرین و کویت، قطر و امارات و دارای اکثریت شیعه ولی : دولت های وهابی هستند. افعانستان و عمان دولت متعادل دارد. البته ازنظر ما عربستان هم دارای اکثریت شیعه می باشد ، ولی دولت سفاک و خونریز، باعث منزوی شدن آن ها شده است.
این امر نشان می دهد: اگر اصول دموکراسی رهایت شود 15 کشور، باید دارای حکومت شیعی باشند، و در حکومت شیعی مرزها معنی ندارند. زیرا بحث مرز از آن جهت خردمندانه نیست که: حرکت و صیرورت را نفی می کند. و تغییرات را نمی پذیرد، و تغییر مرزها یکی از همین ضرورت ها است .
طبیعی است که اگر امام زمان بیاید، و بخواهد یک شبه مرزها را بردارد، همه ارتش های جهان برعلیه او بسیج می شوند! و فاجعه ای عظیم اتفاق می افتد. زیرا وظیفه ارتش ها در جهان، حفظ مرزها و جلوگیری از: تغییر نقشه کشورهای خودشان است.
شاید بگوییم: امام زمان حکومت فدرالیسم ایجاد می کند ! یعنی همه کشورها، با همین مرزها وهمین ارتش ها، باقی می مانند، و فقط مثلا امام زمان عج، رئیس سازمان ملل می شود؟! یا منتظر می مانیم تا خود امام زمان، بیاید و با جادوی خودش ارتش ها را رام گرداند! و قسم آن ها را را قسم دروغ بخواند؟ قسم رئیس جمهور ها را هم، از روی اجبار بخواند و: مجلس و دولت ها را هم ، به فراموشی قسم هایشان برای: حفظ مرزها دعوت کند.
اوضاع از این هم پیچیده تر می شود. حتی معلمان هم، قسم شان را باید بشکنند. معلم قسم خورده حافظ مرزهای ادبی باشد، و از زبان مادری مراقبت کند، و باید با گسترش زبان قرآنی، مخالفت کند و آن را شبیخون فرهنگی بخواند.