یک وقت با کفش آنجا نروی

غروب جمعه رسیدیم مدینه. هوا خیلی گرم نیست. شهر نسبتا شلوغ است، اما بی‌نظم نه. ساعت زیارت بعدازظهر بقیع گذشته و مجبوریم تا فردا صبح صبر کنیم. در همان یک نگاه هم کاملا مشهود است که رفتار شرطه‌ها و ارشادهایشان نسبت به سال ۹۳ که آخرین بار عمره آمدم فرق کرده. با فاصله بسیار زیادی محترمانه‌تر و مودبانه‌تر. فی‌الواقع رفتار عجیب و غریبی نمی‌بینی.

هتلمان با مسجدالنبی یکی ـ دو دقیقه بیشتر فاصله ندارد. تمام هتل‌های دو ضلع از حرم را برای طرح بازسازی تخریب کرده‌اند. اصلا یکی از دلایل تقلیل روزهای حضور زائران ایرانی شهر پیامبر از دو هفته در سال‌های پیش به پنج روز همین است. سازمان حج صلاح ندیده زائران ایرانی از حرم دور باشند و البته قاعدتا عربستان هم علاقه‌ای ندارد ایرانی‌ها بیشتر در مدینه بمانند. حجاج ایرانی در مکه برای سعودی‌ها خیلی کم‌زحمت‌ترند، اما حضورشان در مدینه ماموران سعودی را به زحمت می‌اندازد. بالاخره مدینه خانه فاطمه زهرا دارد، بقیع دارد، ام‌البنین دارد و ... بگذریم.

قبل از تشرف جمعی، خودم راه افتادم سمت مسجد. دو ضلع مسجد را از بیرون دور زدم. سلامی به ائمه بقیع و بعد رو به رسول مهربانی. نزدیک اذان مغرب بود. در چنین اوقاتی در عمره هم حتی خواب روضه منوره را نمی‌شود دید؛ چه رسد به الان که جمعیت چند برابر است. جایی پیدا کردم و نماز را خواندم. فاصله تا نماز عشا را رفتم برای زیارت پیامبر (ص). مسیر عبور از جلوی مزار پیامبر، خیلی شلوغ بود. همان‌طور که روی نوک پا با فشار جمعیت هل داده می‌شدیم شروع کردم به سلام دادن. اصلا یکی از سختی‌های مدینه، همین است. نمی‌دانی اینجا که رسیدی باید به حضرت صدیقه (س) هم سلام کنی یا نه؟ اصلا سرت را کدام سمت باید بگیری؟ به نام دختر رسول الله بخوانیش یا همسر امیرالمومنین؟ مادر حسنین یا حضرت محسن؟ مادر پهلوشکسته یا سیلی خورده؟ لا حول ولا قوة الا باالله.

به اینها که فکر می‌کنی نفست حبس می‌شود و چشم‌هایت خیس. مشکل مدینه همین است. همیشه همین بوده. مدینه نه جای سفرنامه نوشتن است و نه جای حرف زدن. مدینه به اندازه تمام عالم روضه دارد. هرچقدر دوست داری بخوان. تمام نمی‌شود. از باب بقیع زدم بیرون

صبح بعد از نماز رفتم برای زیارت بقیع. موقع خداحافظی، یکی از همسفران به من گفت: یادت باشد بقیع حرم است. گول ضریح و گنبد و گلدسته نداشته‌اش را نخور. یک وقت با کفش آنجا نروی. واقعیت این است که خیلی تمایلات عرفانی ندارم، اما این حرف خیلی به دلم نشست. چفیه عراقی را کشیدم روی سرم، صندل‌هایم در آوردم و وارد بقیع شدم.

اگر مدینه دلگیرترین شهر دنیا باشد، بقیع دلگیرترین جای مدینه است و مزار بی‌نشان حضرت ام‌البنین دلگیرترین جای بقیع. چند دقیقه‌ای دیر رسیده بودم و به دلیل ازدحام جلوی قبور ائمه را بسته بودند. دورمان دادند از راهی دیگر که باید کل قبرستان را دور می‌زدیم. پیرمردهای خسته ایرانی وسط مسیر حوصلشان سر رفت و زدند خاکی. به یک چشم به هم زدن موجی از ایرانی و ترک و عرب و آفریقایی از لابلای قبرها میانبر زدند. شرطه‌ها دادشان در آمده بود و چند دقیقه‌ای طول کشید تا جمعیت را دوباره به مسیر اصلی ببرند.

انصافا نسبت به سفرهای قبلی من رفتار شرطه‌ها خیلی فرق کرده. از توهین خبری نیست. هرچند بغض و کینه چهره‌شان پنهان‌شدنی نیست، اما خودداری می‌کنند.

ممنوعیت زیارت جنت البقیع:

‼️ در موسم حج امسال، آل سعود در اقدامی خصمانه، با ایجاد موانعی زائران خانه خدا را از مشاهده قبرستان بقیع محروم کرد!

عکس جدید بقیع

مقایسه قبور روسای مذاهب اسلامی

مرقد شافعی در قاهره، احمد ابن حنبل و حنفیه در بغداد و امام جعفر صادق در مدینه

وجه شبه دو رژیم صهیونیستی و سعودی

️ به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، حجت‌ الاسلام و المسلمین «شیخ اکرم الکعبی» دبیرکل مقاومت اسلامی نُجَباء در سخنرانی خود در تهران با بیان اینکه درباره وجه شبه دو رژیم صهیونیستی و سعودی اظهار داشت:

متاسفانه کعبه در حال حاضر توسط رژیم وهابی و جاهل سعودی اشغال شده است، همانطور که قدس زیر اشغال رژیم صهیونیستی است.

 وی با بیان اینکه "ملت ایران همان ملتی است که جایگاه بزرگ خود را در تاریخ ثبت کرده و در این راه از هیچ فداکاری فرو گزار نکرده است"، خاطر نشان ساخت: در تاریخ بشریت، انقلاب ‌هایی صورت گرفت که حیات ملت‌ ها را تغییر داد، ولی انقلاب اسلامی که آیت الله العظمی روح الله موسوی خمینی (قدس سره الشریف) آن را رهبری کرد؛ از همه آن انقلاب ها بزرگتر و تاثیر گزارتر بود.